In het begin van de jaren 60 van de 20^ste eeuw zaten de Verinigde Staten en de 

Sovjet-Unie midden in de Koude Oorlog.

Beide landen gebruikten veel tijd en geld om elkaar te overtreffen op het gebied van wapenproductie en om ervoor te zorgen dat een aanval succesvol kon worden tegengehouden.

Een van de vragen die de Verenigde Staten onderzocht was hoe communicatie mogelijk kon blijven na een kernaanval door de Sovjet-Unie.

Een organisatie die problemen onderzoekt heeft toen een oplossing gezocht en kwam met het antwoord: maak een netwerk zonder centrale besturing en zodanig ontworpen dat het blijft werken wanneer enkele onderdelen of knooppunten verwoest worden.

Er zijn geen centrales nodig om internet gegevens te ontvangen en te versturen.

Als een computer in bijv. New York verwoest zou worden blijven de andere computers nog werken en kunnen de overblijvende computers in Washington, Los Angelos etc nog gegevens met elkaar uitwisselen. In 1986 werd het eerste proefnetwerk gemaakt.

Rond 1969 werden computers van verschillende universiteiten in de VS via telefoonlijnen met elkaar verbonden. Dit heette het DARPANET. Dat was nodig om sneller en gemakkelijker samen te kunnen werken aan allerlei onderzoeken. De universiteiten konden op die manier elkaars onderzoeksresultaten op hun eigen computers opvragen. Als computers met elkaar verbonden zijn, noem je dat een netwerk.

Nadat de universiteiten in de VS via telefoonlijnen met elkaar verbonden waren, ging het Amerikaanse leger ook meedoen. Het leger wilde onderzoeken of geheime militaire inlichtingen niet afgetap of afgeluisterd konden worden tijdens het overseinen. Er kwamen ook steeds meer universiteiten bij en het netwerk breidde zich alsmaar uit.

Het leger ging toen een eigen netwerk maken. De 2 netwerken bleven wel met elkaar verbonden door een verbindingsnetwerk: het Internet.